„Ruszyły wielkopostne rekolekcje – 360 sekund- Powrót Ciemnych Nocy Nikodema! Zapraszamy Was, waszych bliskich, przyjaciół, znajomych. Posyłajcie info dalej! Dziś pierwszy odcinek – Janowy Jordan.” ks. Michał Olszewski SCJ
http://profeto.pl/rekolekcje,5196.html

Chociażbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną! Dave Mustaine, lider heavymetalowego zespołu Megadeth, przyznaje, że Psalm 23 stał się jego mottem. Często zdarza mu się iść ciemną doliną, a zło atakuje go ze zdwojoną siłą. Jednak nie lęka się i stawia mu mocny opór, choć do pokonania i zrozumienia jeszcze sporo zostało.

W styczniu 2002 roku Mustaine przebywał w centrum medycznym w Teksasie, gdzie usuwano mu kamienie nerkowe. Uległ tam niecodziennemu wypadkowi: podczas snu, leżąc na lewej ręce, spowodował ucisk, który odciął dopływ krwi do bicepsa i doprowadził do uszkodzenia nerwu dłoni. Nie doszło do zagrożenia życia, u muzyka nie wykryto nowotworu ani nie dopadł go AIDS. Pewnie te zagrożenia nie wpłynęłyby tak znacząco na przewartościowanie jego życia, jak właśnie kontuzja dłoni. Dave Mustaine, współzałożyciel zespołów Metallica i Megadeth, całe życie poświęcił graniu na gitarze. Pozbawiony nagle tej możliwości uznał, że może wręcz stracić sens swojej egzystencji. Zwrócił się do Boga, którego dotąd tak zawzięcie atakował, odzyskał sprawność i doświadczył duchowej przemiany: W pewnym momencie, gdy wszedłem na ścieżkę prowadzącą do Boga, uświadomiłem sobie, jak bardzo wcześniej Go potrzebowałem. Wcześniej byłem złym człowiekiem. Teraz odkryłem swoje prawdziwe „ja” i czuję się odmieniony.

Mag i bluźnierca

Dlaczego Mustaine znienawidził Boga? Jego dzieciństwo było biedne, nacechowane przemocą i problemami alkoholowymi. Dodatkowo matka zmuszała go do pełnego uczestnictwa w sekcie świadków Jehowy. To wypaczenie religii, które obserwował od dzieciństwa, doprowadziło go do utraty wiary w jakiekolwiek wartości.

Przed nawróceniem Mustaine swój stosunek do Boga i religii wyrażał w bluźnierstwach i obelżywościach. Pisząc takie utwory Metalliki, jak „Jump in the Fire” czy „Phantom Lord”, podpisywał pakt z Szatanem, jednocześnie popadając w alkoholizm, za co został usunięty z zespołu w 1983 roku, tuż przed wydaniem debiutanckiej płyty „Kill’Em All”. Niedługo potem powstała grupa Megadeth. W jej tekstach również nie zabrakło złorzeczeń i bluźnierstw (np. w utworach: „Looking Down the Cross”, „Chosen Ones”, „Skull Beneath the Skin”). Pielęgnując nienawiść do ludzi, którzy kiedykolwiek mu się narazili (w tym do muzyków grupy Metallica), Mustaine zaczął praktykować dawne okultystyczne rytuały. Zaczął też coraz głębiej wchodzić w satanizm. W jednym z wywiadów wyznał: Gdy byłem młody, zainteresowałem się czarną magią, co miało na mnie fatalny wpływ. Zmarnowałem sobie przez to sporą część życia. Rzucałem uroki na ludzi i na ciele wytatuowałem sobie różne satanistyczne motywy – przyznaję, że to była straszna głupota. Przepełniała mnie złość i agresja wobec świata. W głowie kotłowały mi się koszmarne myśli i w końcu wpadłem w depresję. Zachorowałem od całej tej złej energii, którą w sobie nagromadziłem. Moja przygoda z satanizmem rozpoczęła się, gdy mieszkałem w San Francisco. Czytałem też „Biblię Szatana”, z której dowiedziałem się o rytuałach związanych z braterstwem krwi, co bardzo podziałało na moją wyobraźnię. Kiedy więc odwiedzili mnie muzycy z Exodus, zaproponowałem im, żebyśmy zawarli tego rodzaju pakt. To wydarzenie miało na nas duży wpływ, czego odzwierciedleniem był tytuł kolejnej płyty Exodus – „Bonded By Blood”. Po latach Mustaine przestrzega: Robiłem to, uprawiałem magię, czytałem Biblię satanistyczną. Śpiewałem o pogańskich rzeczach, które wszyscy teraz uważają za takie fajne. Teraz raczej powiedziałbym: „Popatrz, przeżyłem to. Te rzeczy spowodowały, że pogrążyłem się w nałogu. Ale teraz wiem, że jest rozwiązanie, inny sposób na życie – zostać chrześcijaninem”. Czytaj dalej →

Zapraszamy na kolejną i ostatnią już w tym miesiącu transmisję z Mszy Św. z modlitwą o uzdrowienie. Tym razem z Niskowej k. Nowego Sącza! Program II Radia Profeto.pl http://profeto.pl/radio/program-2.html

Wypadki, do jakich doszło w Narodowym Starym Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie skłaniają nie tylko do oburzenia i stanowczego protestu, ale także do refleksji nad samą ideą „teatru narodowego” i państwowego mecenatu nad sztuką.

Jerzy Wolak

Narodowy – cóż kryje się pod tą szumną, górnolotną nazwą? Niestety, rzeczywistość nader przyziemna: państwowa placówka realizująca nakreśloną przez rząd politykę według wytycznych odpowiedzialnego za nią ministra. Istotę zjawiska „teatru narodowego” ujawnia już sama jego historia – zrodził się w mrocznych czasach oświecenia jako narzędzie promocji rewolucyjnej ideologii (w Polsce zaś jako narzędzie zgubnej dla Rzeczypospolitej polityki Familii) i taką funkcję pełni do dziś.
Niech nas nie zwodzi retoryka – przymiotnik „narodowy” to wymysł rewolucji francuskiej, którego wykorzystanie w celu zawłaszczenia przestrzeni publicznej do perfekcji doprowadzili komuniści. Niech nas nie zwodzi historia – w latach Księstwa Warszawskiego „narodowy” teatr wiernopoddańczo wielbił kata katolików, Napoleona, a już w Niepodległej, pomimo pięknych kart zapisanych na polu krzewienia prawdziwej kultury, był również tubą władzy światopoglądowo rozmijającej się (przypomnijmy prawdę dziś niewygodną) z połową narodu. Niech nas nie zwodzi zakorzenione mocno w polskiej mentalności (a nieustannie przez władzę podsycane) przekonanie, że wyłącznym opiekunem narodowej kultury, sztuki i dziedzictwa przodków może być państwo. To wierutne kłamstwo! Sztuka po dyktatem państwa służy wyłącznie propagandzie – bez względu na ustrój.
Teatr narodowy – podobnie zresztą jak każda inna instytucja obdarzona tak zaszczytnym przymiotnikiem – wcale nie musi być państwowy. Przypomnijmy casus Narodowego Banku Polskiego, który powstał jako prywatna spółka akcyjna (a „unarodowili” go dopiero komuniści). Przypomnijmy też, że największe dzieła sztuki, jakie wydała ludzkość, powstały w okresie, kiedy nie tylko nie istniały ministerstwa kultury i sztuki, ale wręcz podobna niedorzeczność nikomu nie przychodziła do głowy.
Prywatyzacja kultury nie oznacza automatycznej naprawy obyczajów w tej sferze, bezwzględnie jednak wymusza poprawę jej jakości, niosąc wolną konkurencję talentów, która bezlitośnie eliminuje użyteczne władzy, przeto karmione suto z państwowego koryta, zboczone beztalencia. Całkowicie też oddaje ona kulturę w ręce narodu, który suwerenną decyzją sięga (bądź nie) do portfela, by zapłacić (bądź nie) za bilet.
Niezwykle znamiennego przykładu w tej materii dostarczają kraje anglosaskie, do niedawna najtwardsza ostoja obywatelskiej wolności. W Wielkiej Brytanii – kraju Szekspira – instytucjonalny National Theatre powstał dopiero w roku 1963, czyli na fali powojennej nacjonalizacji całej przestrzeni publicznej, a w Stanach Zjednoczonych – kraju Broadwayu – instytucja taka nie istnieje do dziś.
Chcąc mieć sztukę prawdziwie narodową, trzeba ją odebrać państwu, bo państwo i naród to wcale nie to samo. Ale o tym kiedy indziej…

http://www.pismo.poloniachristiana.pl/

Czasem słyszę zarzuty stawiane przez niedowiarków: Dlaczego ciągle giną ludzie i żaden anioł im wówczas nie pomaga? Ja też mogę postawić pytanie: Dlaczego Jezus uzdrawiał i nadal uzdrawia tylko niektórych? Przecież mógłby uzdrowić i pomóc wszystkim!

 Z pokorą musimy przyznać, że nie znamy odpowiedzi na te pytania, bo nie znamy Bożych planów wobec nas. Jedno wydaje się być pewne: miłe są Bogu osoby, które Go kochają, starają się żyć Ewangelią i oddają się w Jego opiekę. Anielska pomoc może być tego doskonałym potwierdzeniem.

 Anioł z komórką

 Ksiądz Marek z archidiecezji katowickiej mówi, że do końca życia nie zapomni zaskakującej przygody, która przytrafiła mu się w 1996 roku, we wtorek przed samą środą popielcową. Aby uczcić koniec karnawału, ks. Marek z kilkoma znajomymi nauczycielami wybrał się do jednego z katowickich kin. Wszyscy razem pojechali jego samochodem. Kiedy wracali z seansu, około godz. 22.00, auto się zepsuło. Mimo wspólnych prób uruchomienia pojazdu, efektów nie było i ostatecznie nauczyciele zdecydowali, że pojadą taksówką. Ks. Marek chciał poprosić kogoś ze znajomych o odholowanie, jednak nie miał przy sobie telefonu. Wówczas – jak wspomina – zjawiła się niespodziewana pomoc: W pewnym momencie pojawił się mężczyzna z telefonem. Niósł go w ręce tak, abym mógł ten telefon zauważyć. W swoim stylu zawołałem żartobliwie: – O, telefon idzie. Od razu usłyszałem odpowiedź: – A potrzebuje pan zadzwonić? – Proszę pana, samochód mi się zepsuł i muszę wezwać pomoc.

 Ksiądz zadzwonił do swojego proboszcza, który obiecał mu pomoc w holowaniu. Po skończonej rozmowie oddał telefon właścicielowi, serdecznie mu dziękując. Wspomina dalej: Zrobiłem pięć, może sześć kroków w stronę mojego samochodu. Schyliłem się do środka, aby spod radia wyciągnąć portfel. Chciałem zaproponować pieniądze za możliwość skorzystania z telefonu. Jakież było moje zdumienie… Gdy się odwróciłem – nikogo nie było. Podbiegłem do ulicy Kościuszki – popatrzyłem w górę, w dół – żywej duszy. Spojrzałem w kierunku placu Andrzeja, ale tam również nikogo nie było. Stanąłem na chodniku i czekając na proboszcza, zacząłem się zastanawiać nad całą tą sytuacją. O 22.00 idzie przez plac Miarki człowiek, który nie ma ani torby, ani neseserka, ani plecaczka. Idzie i niesie telefon. On tym telefonem nie szpanował. On go po prostu niósł. I to tak, abym zauważył. Nawet nie zdążyłem się odwdzięczyć… Jestem pewien: to był mój Anioł Stróż. Przyszedł mi z pomocą właśnie wtedy, gdy Go bardzo potrzebowałem. Czytaj dalej →

Musimy zniszczyć wszystkie formy chrześcijańskiej i semickiej religii, jakie znajdują się na świecie.  Jedynie satanizm daje każdemu  człowiekowi wolność. -Gaahl, wokalista zespołu  Gorgoroth.

Dla człowieka wierzącego, wychowanego w kulturze chrześcijańskiej, muzyka może spełniać dwojaką rolę: podtrzymywać jego duchowy i kulturowy rozwój bądź kierować jego zainteresowania w przeciwną stronę. Problem ten dotyczy w szczególności ludzi młodych, którzy rozpoczynają swoje własne, przynajmniej częściowo niezależne, życie we współczesnej kulturze. Trzeba jednak przyznać, że wielu ludzi dorosłych, traktując muzykę jedynie jako niegroźne źródło rozrywki i jedną z podstaw „kultury przyjemności”, nie zdaje sobie sprawy z jej negatywnego społecznego i duchowego oddziaływania bądź je zupełnie lekceważy.

 Przesłanie antychrześcijańskie można odnaleźć w niemal każdym gatunku muzyki, szczególną uwagę warto jednak zwrócić na muzykę z gatunku black metal i dark ambient, które otwarcie promują treści satanistyczne, okultystyczne lub neopogańskie (osobną grupę stanowią zespoły odwołujące się w warstwie tekstowej do ideologii narodowosocjalistycznej). Chociaż wydają się one funkcjonować wciąż na peryferiach muzyki popularnej, stają się, wbrew pozorom, coraz bardziej… pop. Świadczyć może o tym chociażby obecność w polskich mediach głównego nurtu Adama Darskiego, wokalisty grupy Behemoth, mającej na Facebooku ponad milion fanów. Darski (Nergal) wykreowany został na jednego z celebrytów i muzycznych ekspertów, zaś jego artystyczna satanistyczna działalność jest bagatelizowana nawet przez niektóre autorytety kościelne.

 Black metal   

 Gatunkiem, który właściwie od samego początku jawnie sprzeciwiał się wielu podstawowym zasadom organizującym chrześcijaństwo, był oczywiście rock and roll. Jednak bardzo radykalny stał się w tym dopiero hard rock i heavy metal, którego twórcy (muzycy takich formacji, jak Led Zeppelin, Black Sabbath, Black Widow czy Coven) otwarcie przyznawali się m.in. do fascynacji postacią Aleis-tera Crowleya, angielskiego okultysty przełomu XIX i XX wieku. Jak piszą autorzy słynnej książki o metalowym podziemiu, od tej pory chrześcijaństwo nie miało poddawać się powolnej erozji poprzez długotrwały rozkład wartości moralnych, a raczej zostać bezwzględnie wykorzenione i doszczętnie spalone (M. Moynihan, D. Søderlind, „Władcy chaosu”, Poznań 2010, s. 19). Antychrześcijańskie i bluźniercze treści najbardziej wyraźne są jednak w gatunku nazwanym „black metal”, powstałym w Norwegii na początku lat 90. XX wieku. Źródła inspiracji twórców  najpopularniejszych norweskich zespołów można z łatwością odnaleźć w działaniach pionierów takich grup, jak Venom, Mercyful Fate, Bathory, Celtic Frost czy Slayer, które miały miejsce dziesięć lat wcześniej. Czytaj dalej →